اگر صدایم کنی، شادمانه بال می گشایم، غصه هایم را در سبدی  می ریزم و پشت در

می گذارم، آنگاه به آسمان خیره می شوم، تا فرشته ها از پله های ستاره پایین بیایند و

مرا با خود ببرند.

اگر همه درختان دنیا مال من بودند، دفتر های بی شماری گرد می آوردم، هر درختی، دفتری

و هر دفتری پر از عاشقانه های من برای تو.

من هیچگاه از دیدن پرنده ها سیر نشده ام و چشمهایم را به روی آفتاب نبسته ام، من

همیشه راه رفته ام، من رودها را بیشتر از کوهها دوست دارم، چون رودها آوازخوانان راه

می روند و یک دم از رفتن باز نمی ایستند، اما کوهها با همه عظمت و ابهت ساکت و ساکن

و سردند...

اگر همه پنجره های دنیا، حتی در دورترین و ناشناخته ترین نقطه این کره خاکی ، مال من

باشند، از قاب رنگین و تازه یا رنگ و رو رفته و فرسوده آنها، فقط تورا نگاه میکنم و جز تو

هیچ چیز و هیچ کس را به چشمهایم راه نمیدم.

اگر به قامت کلماتی که به سوی تو میفرستم نگاه کنی، روز قیامت را خواهی دید، کلماتی

را که رنگ و بوی بهشت دارند، بردار و کلماتی را که تلخ و جهنم گونه اند، به من بازگردان،

من هنوز از درک دامنه تو عاجزم و می دانم که هرگز به قله ات نخواهم رسید.

من برای اینکه بدانم چگونه باید دوستت داشته باشم، سالها باشورو شوق فراوان نزد گلهای

آفتابگردان درس خوانده ام، و برای اینکه بدانم چگونه به تو برسم، سالها در امتداد شنی

ساحل نسشته ام و پیوستن اولین قطره های رود به دریا را دیده ام...

ای خورشید دست نیافتنی من! باور کن به چشمهایت ایمان دارم و اگر چشم در چشمهایم

بدوزی، از هزار شمع زیارتگاه روشن تر می شوم...(مخاطب خاص)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: